oke, ik heb besloten een blog te schrijven over het verloop van mijn enkelbreuk omdat ik merk dat ik zelf veel google en energie haal uit de verhalen en ervaringen van anderen die hetzelfde soortgelijke hebben meegemaakt.
Op 27 april 2016 heb ik mijn enkel gebroken. Zoals de specialisten het noemen een kuitbeenfractuur weber B. Opweg naar huis ben ik met mijn fiets gevallen en verkeerd terrecht gekomen. Al snel na mijn val was het duidelijk dat het goed mis was, ik kon niet meer opstaan, verging van de pijn en mijn enkel werd erg dik. Ik ben met een ambulance (en vriend) naar het ziekenhuis gebracht en belande vervolgens in een chaotische medische molen. Diverse verpleegkundigen/specialisten deden "hun" ding en leken mij als patient soms wat te betrekken bij hun acties. Na de foto begreep ik na wat doorvragen dat de enkel gebroken is en kort daarop geopereerd moest worden. Ik kreeg na dit nieuws tijdelijk wat gips om mijn enkel omdat het nog niet duidelijk was wanneer ik precies onder het mes kon.
Kort nadat het gips erom was en ik naar een kamer was gebracht kreeg ik te horen dat er tijd en plek was voor een operatie. Ik mocht kiezen tussen een narcose of een ruggenprik. Aangezien ik gekke verhalen had gehoord over een volledige narcose en ik ook wat nieuwsgierig aangelegd ben besloten om voor de ruggenprik te gaan. De wond en enkel deden erg veel pijn dus het was een verademing om te merken dat het gevoel uit mijn benen wegtrok. Overigens nauwlijks iets van de ruggenprik gevoeld!
De operatie is goed verlopen, de anastasist was top en het team in de operatiekamer erg vriendelijk. In de uitslaapkamer kwam het gevoel in mijn benen langzaam terug, ik bleek allergisch te zijn voor morfine dus kreeg een ander verdovend goedje in mijn infuus gespoten. Ik was high en liet alles over me heenkomen waarna ik naar de reguliere kamer mocht.
Eenmaal op de reguliere kamer werd ik erg misselijk en had ik een chagarijnige mopperende kamergenoot. Allemaal niet erg bevordelijk voor mijn voornemen om positief naar deze gebeurtenis te kijken... 4 kotssessies en het subtiel dichtdoen van het tussengordijntje verder kreeg ik bezoek.
Bezorgde ouders, vriend en zus waren uiteraard erg benieuwd naar de hele real-lifeoperatie belevenis.. Het was fijn om de hele gebeurtenis en misschien ook wel traumatische ervaring te delen, bespreken en te analyseren.
Ik wilde ontzettend graag naar huis dus had met de verpleging en arts de deal dat ik naar huis mocht wanneer ik redelijk kon functioneren zonder het gebruik van mijn pijnstillende infuus. Ik heb dan ook braaf het knopje 2 uur lang niet ingedrukt. De pijn was er maar was te overzien. De verpleging heeft vervolgens een pakketje met medicatie voor me klaargemaakt en het verband voor vertrek aan verschoond.
Voor de duidelijkheid, ik ben 30 jaar en woon samen met mijn vriend en kat. We hebben besloten dat ik de komende 3 dagen bij mijn ouders in huis verblijf om verzorgd te worden in een rolstoelvriendelijk huis.
De verhuizing naar huis was een ramp! Ik was misselijk en verging van de pijn en sprong als een manke kangaroe die aan het puffen was als een zwangere vrouw door de gang richting mijn bed. Eenmaal in bed was dit het allemaal waard. RUST. Laat nu het herstel maar beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten