Dag 5 en 6 douchen, poepen en 1e werkdag

Douchen, ja dat is ook zoiets... Bij mijn ouders thuis werd ik door mijn moeder geassisteerd bij het wassen middels bakjes met water, washandjes en zelfs een keer het douchen op dag 3. Zoals ik eerder aangaf hebben mijn ouders een rolstoelvriendelijke woning waar veel mogelijk was.
Eenmaal thuis ontdekt dat ook ons eigen huis zich best goed leent mits de beensteun niet aan de rolstoel vastzit. 
In de avond was het tijd om uit te proberen of ik thuis kon douchen en moesten we een routine zien te vinden waardoor het niet een te grote en vervelende onderneming werd. We hebben een mooie kruk onder de douche gezet en een speciale douchezak voor mijn been. Wonder boven wonder dit gaat goed. Middels krukken strompel ik naar de douche en plof ik op de kruk neer. Ik had alles in handbereik dus voelde me daarna als herboren. Schoon, hygienisch en een heerlijk schoon gevoel top. 

Het douchen voelt wat aan als het verzorgen van een pasgeboren baby (beeld ik me zo in) de kruk moet klaarstaan, de handdoek, de krukken, de tandpasta en verzorgingsartikelen op de grond een toilettas voor in bed met daarin alle creme, haarspulletjes en make-up die ik nodig heb.

Jeetje wat een besef dat het verzorgen van jezelf je echt zo goed doet!

Oh ja voordat ik het vergeet, misschien niet erg vrouwlijk om te vermelden maar niet minder waar dat ik op dag 5 voor het eerst een piepklein keuteltje heb kunnen poepen. De operatie, geen beweging en de vele medicatierommel zorgen ervoor dag ik tot op heden niet had kunnen poepen. Ik heb dan ook een lepel vezels toegevoegd aan mijn medicatierits in de hoop snel weer een normale stoelgang te krijgen.

De dag erop, dag 6 ben ik begonnen bij mijn nieuwe baan. Met de rolstoel in de auto naar mijn nieuwe werk. Wat bleek het geval, er was geen lift op de afdeling waar "ons" kantoor is. Ik ben hinkelend de trap op gegaan met een kruk. Dit was spannend maar ging me goed af. De tripjes naar de wc en de afhankelijkheid waren doodvermoeiend maar de eerste kennismaking op mijn werk was super. Als klap op de vuurpijl moest ik op mijn kont zittend de trap weer af.... Ik heb een memorabele eerste indruk achtergelaten..

Medicatie: 4 x daags paracetamol, 3 x daags diclofenac, 1 x daags maagbeschermer
Multivitamine, probiotica, psylliumvezels

Dag 4 drukverband eraf

Vandaag ben ik naar mijn eigen huis gebracht om zo te proberen of ik zonder hulp van mijn moeder iets zelfredzamer kan worden middels mijn krukken. Aangezien mijn drukverband er nu 3 dagen op heeft gezeten moet ook deze er weer af.
Mijn zus gaf aan zich hier wel aan te durven wagen met mij dus is langsgekomen om te helpen bij deze enigzins spannende belevenis. In eerste instantie klinkt het weghalen van de drukverband niet spannend echter gaat het mij voornamelijk om de pleister welke middels een bloedkorst vastgeplakt zit aan de wond/hechtingen. Aangezien de pijn aan zowel de enkel als de wond nog steeds goed aanwezig is ben ik er zeker van dat ik goed om mijn tanden moet gaan bijten.

We zijn in de douche gaan zitten en hebben het elastische verband verwijderd, so far so good! De pleister ziet er smerig uit, middels lauwwarm water en een washandje dept mijn zus de wond week en trekt ze stukje voor stukje de plakkant eraf. Eenmaal bij de wond gaat dit verbazingwekkend goed. Het doet pijn maar het lukt! We komen tot de conslusie dat de wond er prachtig uitziet en het echt super de super mooi is gehecht. De chirurg heeft na de operatke aangegeven dat ze rekening had gehouden met mijn tattoo en de wond zo mooi mogelijk middels een binnenhuidse hechting heeft afgewerkt. "Prachtig werkt geleverd" zoals zij het aangaf. Ik ben het hier helemaal mee eens!
Vervolgens hebben we mijn roze been en voet (nog van de operatie) schoongepoetst. Dit ging allemaal zo goed waarna ik aangaf het wel even met een hele kom water te kunnen afspoelen. Ha dat bleek wat te enthousiast, gilde het uit van de pijn. Volledig water over de wond was nog even te vroeg haha abort missie abort missie

Eenmaal klaar met de pleister besloten het te laten drogen om later weer voorzichtig met een gaasje te verpakken zonder druk. Echterrrrr zat ik dom genoeg OP de grond en was ik niet bij kracht om met 1 been op te staan zonder hulp van mijn andere voet of armen. We hebben een douche waar geen handvat oid te vinden is dus het moest op beenkracht. Een kleine drama en tilsessie van mijn zus verder en ik lag op bed. Ik had toch per ongeluk wat druk op mijn voet gezet dus had pijn! Zowel zij uitgeblust als ik.

Medicatie: 4 x daags paracetamol, 3 x daags diclofenac, 1 x maagberschermer
Multivitamine + probiotica

Dag 2 en 3 Paniek, regelzaken en fysiotherapie

Oke, de dagen na de breuk en operatie waren vol zorgen en pijn. Ik heb een brief meegekregen met daarin het advies 6 weken mijn voet niet te belasten en middels krukken/rolstoel mij voort te bewegen. De vliegvakantiereis naar Costa Rica en Panama welke over drie weken geplant staat en de start bij mijn niewe baan gaven me een goede motivatie om er daadwerkelijk alles aan te doen zo snel mogelijk weer te functioneren. 

Ik heb direct een fysiotherapeut gebeld en een afspraak gemaakt om op dag 3 met hem te bekijken wat ik allemaal kan doen om het herstel en de revalidatie zo goed en snel mogelijk te laten verlopen.
Mijn nieuwe collega gebeld en aangegeven dat ik mogelijk wat roet in het eten moet gooien betreft het inwerkprogramma. Daar waar ik zal starten in een rolstoel. Iedereen verklaarde me voor gek maar ik moest en zou starten bij mijn baan. Hier heb ik tenslotte hard voor gewerkt en mij ontzettend op verheugd!!!


Oke op dag 3 kwam de fysiotherapeut. Het drukverband zit nog om mijn enkel dus we hebben voornamelijk gekeken naar de stand van mijn voet, ik heb oefeningen gekregen en een uitleg over het lopen met krukken. Dit gaf me hoop en goede moed. Hoe eerder ik zou oefenen hoe sneller ik herstel.
Mijn enkel en wond deed erg veel pijn wanneer ik mijn spieren aanspande, dit deed ik dan ook zo weinig mogelijk. Het was dan ook verassend te ontdekken dat ik deze pijn niet had wanneer de fystherapeut mijn enkel voorzichtig naar mij toe duwde. Er zat meer beweging en speling in dan ik dacht. Deze oefening kon ik ook zelfstandig gemakkelijk doen door een lange sjaal om mijn voet te gooien en mijn voet voorzichtig en langzaam naar mijn lichaam toe te trekken. Uiteraard niet verder dan mijn pijngrens maar dit gaf voldoening! Ik mag iets doen ermee! Verder heb ik beenoefeningen gekregen en moet ik zoveel als mogelijk (advies twee keer 20 minuten per dag) luchtfietsen.. 

Helaas was mijn beeld van mijn vakantie naar Costa Rica/Panama wel wat spannender geworden. Het feit blijft dat mijn enkel de komende 6 weken niet mag worden belast. Daarnaast speelt ook de gedachte van de hygiene van de wond een rol, zwembad, stad, douchewater, niets is zoals het hier in Nederland is. En kan ik de gehele vakantie op krukken verder en met mijn been omhoog? Met hoge temperaturen zullen mijn enkels nog meer gaan zwellen. Je snapt het al, ergens in mijn achterhoofd werd me duidelijk dat die vakantie met mijn vriend en twee vrienden niet door kon gaan. 

Medicatie: 4 x daags paracetamol, 3 x daags dyclofenac, 1 x maagbeschermer
Multivitamine, probiotica

De dag van mijn breuk en operatie

oke, ik heb besloten een blog te schrijven over het verloop van mijn enkelbreuk omdat ik merk dat ik zelf veel google en energie haal uit de verhalen en ervaringen van anderen die hetzelfde soortgelijke hebben meegemaakt.

Op 27 april 2016 heb ik mijn enkel gebroken. Zoals de specialisten het noemen een kuitbeenfractuur weber B. Opweg naar huis ben ik met mijn fiets gevallen en verkeerd terrecht gekomen. Al snel na mijn val was het duidelijk dat het goed mis was, ik kon niet meer opstaan, verging van de pijn en mijn enkel werd erg dik. Ik ben met een ambulance (en vriend) naar het ziekenhuis gebracht en belande vervolgens in een chaotische medische molen. Diverse verpleegkundigen/specialisten deden "hun" ding en leken mij als patient soms wat te betrekken bij hun acties. Na de foto begreep ik na wat doorvragen dat de enkel gebroken is en kort daarop geopereerd moest worden. Ik kreeg na dit nieuws tijdelijk wat gips om mijn enkel omdat het nog niet duidelijk was wanneer ik precies onder het mes kon.

Kort nadat het gips erom was en ik naar een kamer was gebracht kreeg ik te horen dat er tijd en plek was voor een operatie. Ik mocht kiezen tussen een narcose of een ruggenprik. Aangezien ik gekke verhalen had gehoord over een volledige narcose en ik ook wat nieuwsgierig aangelegd ben besloten om voor de ruggenprik te gaan. De wond en enkel deden erg veel pijn dus het was een verademing om te merken dat het gevoel uit mijn benen wegtrok. Overigens nauwlijks iets van de ruggenprik gevoeld!

De operatie is goed verlopen, de anastasist was top en het team in de operatiekamer erg vriendelijk. In de uitslaapkamer kwam het gevoel in mijn benen langzaam terug, ik bleek allergisch te zijn voor morfine dus kreeg een ander verdovend goedje in mijn infuus gespoten. Ik was high en liet alles over me heenkomen waarna ik naar de reguliere kamer mocht.

Eenmaal op de reguliere kamer werd ik erg misselijk en had ik een chagarijnige mopperende kamergenoot. Allemaal niet erg bevordelijk voor mijn voornemen om positief naar deze gebeurtenis te kijken... 4 kotssessies en het subtiel dichtdoen van het tussengordijntje verder kreeg ik bezoek.
Bezorgde ouders, vriend en zus waren uiteraard erg benieuwd naar de hele real-lifeoperatie belevenis.. Het was fijn om de hele gebeurtenis en misschien ook wel traumatische ervaring te delen, bespreken en te analyseren.

Ik wilde ontzettend graag naar huis dus had met de verpleging en arts de deal dat ik naar huis mocht wanneer ik redelijk kon functioneren zonder het gebruik van mijn pijnstillende infuus. Ik heb dan ook braaf het knopje 2 uur lang niet ingedrukt. De pijn was er maar was te overzien. De verpleging heeft vervolgens een pakketje met medicatie voor me klaargemaakt en het verband voor vertrek aan verschoond.

Voor de duidelijkheid, ik ben 30 jaar en woon samen met mijn vriend en kat. We hebben besloten dat ik de komende 3 dagen bij mijn ouders in huis verblijf om verzorgd te worden in een rolstoelvriendelijk huis. 
De verhuizing naar huis was een ramp! Ik was misselijk en verging van de pijn en sprong als een manke kangaroe die aan het puffen was als een zwangere vrouw door de gang richting mijn bed.  Eenmaal in bed was dit het allemaal waard. RUST. Laat nu het herstel maar beginnen.